در بین پل های قدیمی لنجان، پل بابا محمود متعلق به قرن هفتم و دوره مغول از قدمت بیشتری برخوردار است در عین حال پذیرفتن آن به این شكل قدری مشكل به نظر می رسد، زیرا رودخانه ی زاینده رود تقریبا لنجان را به دوقسمت تقسیم می نماید و هر دو سوی رودخانه دارای امكاناتی بالقوه و بالفعلی بوده اند كه ساكنان آن می توانسته اند از نعمات و امكانات ناشی از آن برخوردار شوند، مضافا اینكه رودخانه اگر فصول كم آبی داشته، فصول پرآبی نیز داشته است، مزید بر آن یكی از راه های مهم جنوب و غرب نیز از لنجان عبور می كرده و این در حالی است كه منطقه لنجان قبل از اسلام نیز مسكون بوده، در این صورت نمی توان پذیرفت كه ساكنان دو سوی رودخانه با هم مراوده نداشته اند و برای انجام آن فرسخ ها راه را می پیموده اند تا این مراوده برقرار شود، بنابراین منطقی ترین راه این است كه گفته شود، پل بابا محمود از گذشته های دور چون دیگر پل ها كه در بعضی از نواحی رودخانه وجود داشته در دوره های مختلفی بالاخص با برخورداری از همت افراد خیر و نیكوكار فرصت تعمیر اساسی یا بخشی از آن فراهم گردیده، مثلا آیا می توان باور كرد در دوران سلجوقیان خصوصا دوره ملك شاه كه اصفهان و لنجان رویه آبادانی می نهد و مورد توجه قرار می گیرد و راه جنوب غربی از این منطقه می گذرد و اهمیت بسیار می یابد و در نزدیكترین فاصله با سهروفیروزان فعالان اسماعیلی در قلعه بزی جای می گیرند هیچ پلی بین سمت غربی و شرقی رودخانه وجود نداشته باشد؟
منبع:http://sohrfirozan.blogfa.com/
درباره این سایت